Doorpakken

Doorpakken: krachtdadig handelen, doortastend te werk gaan.

Wanneer ik tien personen op straat zou aanspreken met de vraag of ze van doorpakken houden, dan zal ‘Ja’ acht of negen keer het antwoord zijn. Met het doorpakken zijn wij als Nederlanders groot geworden, het zit in onze genen.

Stel dat de tien personen die ik ga aanspreken, geselecteerd zijn. Geselecteerd op leeftijd en gezinssamenstelling. Een persoon met een jong gezin. Partner en kleine kinderen dus. Ook zij antwoorden bijna voltallig dat zij van doorpakken houden.

Ik stel ze nu twee vragen, in de juiste volgorde:

1.heb je al eens nagedacht over het regelen van voogdij voor de kinderen?

2.waarom heb je het nog niet geregeld?

De eerste vraag is een gesloten vraag, met Ja of Nee te beantwoorden. Bij een jong gezin met kleine kinderen zal praktisch iedere jonge ouder nagedacht hebben over het regelen van de voogdij, voor het geval beide jonge ouders iets overkomt.

De tweede vraag wordt minder direct beantwoord. We zijn druk, we zitten midden in een verhuizing, net een andere baan, we weten nog niet wie de voogd moet worden, we willen haar broer aanwijzen maar mijn zus eigenlijk ook niet passeren. Nu ben ik er als notaris niet voor om hierover een oordeel te vellen. Ik constateer enkel en alleen een gewoonte. Een gewoonte is een algemeen aangenomen gebruik, iets wat je gebruikelijk (onbewust soms) doet.

Vaak blijft het bij het nadenken over de voogdij. Ik zou kunnen zeggen dat u het dan al heel goed doet. U denkt er in ieder geval over na. Dan heeft u al een streepje voor op uw buurman of buurvrouw. Maar ik denk dat u pas echt indruk maakt als u doorpakt. Niet echt natuurlijk om indruk te maken op omstanders, maar slechts om één reden: het belang van uw kinderen.

Indien u denkbeeldig een van de geïnterviewde personen bent die volmondig Ja zei op de vraag of die van doorpakken houdt, dan is het goed om te gaan overwegen om de daad bij het woord te voegen.

U bent van harte welkom om eens vrijblijvend over voogdij te komen sparren.